Geceler kör karanlýk, geceler zindan, geceler derya bana! Yalnýzlýk ise bedenime bir zincir; zincir! Bu ilk kaçýþým benim, bu ilk büyük yenilgim, bu ilk yýkýlýþým benim! Kaygý yok, beklenti yok, sevinç, umut yok. Sadece kuru soðuk içime iþleyen! Sen, ben bir martý gibi kanat çýrparken, yüreðini verdin bana! Sevincini, umudunu, gözyaþlarýný tükettin hem de yaný baþýmda! Ben ise uslanmaz; baþka sevdalar; baþka kavgalar, baþka savaþlar, baþka davalar peþinde! Ben, düþlenen cennetin peþinde...
Ben, bu dünya kökten deðiþir sanmýþtým; kanmýþtým, yanýlmýþtým! Oysa deðiþen tek benim çöken omuzlarým! Neden; bu yitip gitmeler neden? Neden bu yükselen çýðlýklar dinmez? Peki söyle neden aldýðým yenilgiler? Sonu gelmez sandýðým bu koca yýllar, týpký bir nehir gibi akýp gitti elimden. Geriye kalan tek elimdeki çiçekler. Sonsuzluðun sesine aþýk olan þimdi ben; köþemde bekleyen hep þimdi seni yine ben! Yaram derin; yaram delirtir, yaram öldürür!
Gidiþimin dönüþü, gözyaþýmýn sonu yok! Geceler günlerimi gömer karanlýðýna. Geceler benim kapým, geceler pencerem. Ya sen sevgilim? Sen benim sevincime, benim kavgalarýma, benim göz yaþlarýma, benim acýlarýma tanýk olan sevgilim! Peki sen söyle? Ya sen sevgilim! Ya sen beni geride býraktýðýn bu yolun söyle beni neresine, ne zaman gömdün?
Geceler günlerimi gömer karanlýðýna. Geceler benim kapým, geceler pencerem.
Býrak, döne dursun akbabalar. Býrak, dibe vursun alttakiler! Çabalarý boþuna; ancak ölü bedenime sahip ocaklar!
|